Πίσω στην δισκογραφία μετά από 9 χρόνια και το ντεμπούτο του, Die Rugged Man Die, επιστρέφει ο RA με έναν πολυαναμενόμενο δίσκο που έφαγε κάμποσα pushback στο ημερολόγιο της Nature Sounds μέχρι να δει επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας. Πολλά υποσχόμενος τίτλος, πολλά υποσχόμενες συμμετοχές στα ραπς (Masta Ace, Talib Kweli, Tech N9ne, Brother Ali μεταξύ άλλων) αλλά και στα μπητ (Marco Polo, Buckwild, Ayatollah μερικοί) και πολλές υποσχέσεις από τον ίδιο τον Thorburn που για κάμποσους μήνες πριν την ημέρα της κυκλοφορίας, έπλεκε το εγκώμιο του δίσκου ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Ένας δίσκος που όπως περίμενα, δεν επρόκειτο να με απογοητεύσει. Και έτσι έγινε. Ο RA τόσο καιρό μιλούσε για την καλύτερη δουλειά της καριέρας του, όχι ότι έχει πολλές δουλειές να επιδείξει, αλλά η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στα Die Rugged Man Die, την συλλογή Legendary Classics vol.1, το bootlegged Night of The Bloody Apes και το Legends Never Die, το τελευταίο είναι μακράν καλύτερο όλων, no match. Κλασικά είμαι-ο-καλύτερος ραπς (The People's Champ, Tom Thun), τρελά flow (Holla-Loo-Yuh, Definition of a Rap Flow), προσωπικά κομμάτια που πραγματικά με άφησαν άφωνο, βλέποντας μια νέα πλευρά του RA που μέχρι σήμερα δεν είχε εκδηλωθεί τόσο (Daddy's Halo, Still Get Through The Day), scratches με το κιλό, beatbox για να βρωμήσει και λίγο 80s, η αγαπημένη εποχή του RA, Crustified Dibbs σκατό (Shoot Me In The Head), 2004 era κομμάτι αλά Casanova (Luv To Fuk), κοινωνικοπολιτικά ραπς (Learn Truth),συνεργασία που θα την ακούμε για καιρό (The Dangerous Three) και της παναγιάς τα μάτια.
Οι συμμετοχές όλες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, από τους MCs μέχρι και τα φωνητικά των Krizz Kaliko, Block Mc Cloud και των ανερχόμενων Eamon, Amalie Bruun θα τα χαρακτήριζα αψεγάδιαστα. Λίγο στα μπητ τα χαλάει ο δίσκος αλλά αυτό ξεπληρώνεται σε ραπς. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς κυκλοφόρησε χθες, bump it.
Το review είναι από τον Hay Zoos, τον ευχαριστούμε θερμά.
